ای مرغ گیر دام نهانی نهاده ای
بر روی دام شعر دخانی نهاده ای
چندین هزار مرغ بدین فن بکشته ای
پرهای کشته بهر نشانی نهاده ای
مرغان پاسبان تو هیهای می زنند
درهای هویشان چه معانی نهاده ای
مرغان تشنه را به خرابات قرب خویش
خم ها و باده های معانی نهاده ای
آن خنب را که ساقی و مستیش بود نبرد
از بهر شب روی که تو دانی نهاده ای
در صبر و توبه عصمت اسپر سرشته ای
و اندر جفا و خشم سنانی نهاده ای
بی زحمت سنان و سپر بهر مخلصان
ملکی درون سبع مثانی نهاده ای
زیر سواد چشم روان کرده موج نور
و اندر جهان پیر جوانی نهاده ای
در سینه کز مخیله تصویر می رود
بی کلک و بی بنان تو بنانی نهاده ای
چندین حجاب لحم و عصب بر فراز دل
دل را نفوذ و سیر عیانی نهاده ای
غمزه عجبتر است که چون تیر می پرد
یا ابروی که بهر کمانی نهاده ای
اخلاق مختلف چو شرابات تلخ و نوش
در جسم های همچو اوانی نهاده ای
وین شربت نهان مترشح شد از زبان
سرجوش نطق را به لسانی نهاده ای
هر عین و هر عرض چو دهان بسته غنچه ای است
کان را حجاب مهد غوانی نهاده ای
روزی که بشکفانی و آن پرده برکشی
ای جان جان جان که تو جانی نهاده ای
دل های بی قرار ببیند که در فراق
از بهر چه نیاز و کشانی نهاده ای
خاموش تا بگوید آن جان گفته ها
این چه دراز شعبده خوانی نهاده ای